Welkom op mijn site!

Nieuw verschenen: Achter tralies

Waar gaat het over?
Dit staat op de achterkant van het boek:

Leyla zit in een nieuwe klas van het vmbo en voelt zich alleen. Als op een dag een paar meiden vragen of ze mee de stad ingaat, zegt ze geen nee. Al gauw merkt ze dat deze zogenaamde vriendinnen niet zomaar een beetje shoppen, maar hun nieuwe outfit bij elkaar stelen. Eerst verzet Leyla zich hiertegen, maar dan laat ze zich toch overhalen om mee te doen. Ze wordt opgepakt. Als ze vrijkomt, weet ze het zeker: dit zal haar nooit meer gebeuren. Maar het loopt anders.

Dit boek is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Leyla is nu begin twintig en heeft bijna haar studie afgerond. Hoewel ze niet graag terugkijkt op deze donkere periode, beseft ze dat haar levensverhaal anderen misschien kan helpen om wel de juiste beslissingen te nemen.

Hoe is dit boek er gekomen?
Dit boek heb ik samen met 'Leyla 'geschreven. Zij heeft vroeger gestolen en mensen beroofd en heeft twee keer vast gezeten. Eén keer in de jeugdgevangenis en één keer in de vrouwengevangenis.

Op een dag zei een meisje van een jaar of 15 het volgende tegen mij: 'Verzonnen verhalen zijn leuk voor kleine kinderen, maar weten die schrijvers wel iets af van het echte leven?'
Op dat moment hield ik me bezig met verzonnen verhalen voor jonge kinderen en misschien bleef die opmerking daarom hangen.

Kort daarop kwam ik in contact met de hoofdpersoon uit dit boek. Ze vertelde dat ze tot twee keer toe in de gevangenis had gezeten. Op een gegeven moment verzuchtte ze: 'Een boek, dat heb ik altijd gewild.' En even later vroeg ze me: 'Hé, Anne Marie, wat denk je? Een boek over mijn leven. Zou dat wat zijn?'

We hebben het allebei een tijd laten bezinken voordat we besloten er werk van te maken. Leyla begon te vertellen, en ook te schrijven.
Ze tikte, achter elkaar; één lange woordenstroom. Het moest er allemaal uit. Voordat ik aan de slag kon, heb ik haar heel veel vragen gesteld, want ik wilde in haar hoofd kunnen kijken en haar verhaal van binnenuit opschrijven.

Vrijwel alle personages zijn gefingeerd en de plaatsen zijn veranderd. Niet alles is precies zó gebeurd. Maar het is Leyla's verhaal; haar pijn en ook haar plezier, haar strijd. In die opzichten is het verhaal echt.

Wat Leyla zelf zegt, vind ook ik belangrijk:
'Ik hoop dat degenen die het lezen er iets aan hebben en dat het je misschien helpt om de juiste keuzes te maken.'

Hoe was het om aan dit boek te werken?
Ik dacht dat het makkelijk zou zijn om het verhaal van iemand anders op te schrijven,
maar dat is niet zo! Ik heb heel veel vragen aan de hoofdpersoon gesteld en ben ook gaan praten met een politieagent, iemand van Jeugdzorg en ik heb een paar zittingen bij de kinderrechter mogen meemaken. Normaal zijn die zittingen besloten om de jongeren te beschermen. Ik ben ook in een jeugdgevangenis en in een gevangenis gaan kijken. Na dit alles vond ik het nog steeds moeilijk om een boek over Leyla te schrijven. Moest het in de ikvorm? Wat moest erin en wat moest ik weglaten? En hoe liet ik zien dat Leyla na ging denken, maar toch weer in de fout ging?

Het is voor het eerst dat ik zo dicht bij iemand gekomen ben die heel anders leek dan ikzelf.

Misschien ervaar jij dat ook als je het boek leest, dan leer je Leyla kennen en misschien begrijp je haar!

Ik vroeg de politie bijvoorbeeld waarom Leyla geen tijdschriften in haar cel kreeg. Het antwoord was dat de behandeling van de arrestant niet alleen afhangt van wat hij of zij gedaan heeft. Het hangt vooral af van het gedrag. Iemand die onhandelbaar is, krijgt niet snel een tijdschrift, omdat zo'n arrestant met zijn gedrag aangeeft dat hij niet in de stemming is om rustig te lezen. In de gevangenis zag ik de afdeling, waar de gedetineerde binnenkomt, 'het bad'. Daar werden Leyla's kleren en haar lichaam gecontroleerd op drugs, medicijnen en scherpe voorwerpen. Ook werden haar kleren en haar lichaam daar ontsmet.

Dit schreef 'Leyla' achterin het boek:
Zoals het boek op de laatste bladzijde wordt dichtgeslagen, zo wil ik mijn verleden nu geheel achter mij laten. Ik hoop dat degenen die het lezen er iets aan hebben: misschien helpt het je om de juiste keuzes te maken.

Ik wil graag de mensen bedanken die hebben geholpen bij het tot stand komen van dit boek en ik bedank ook diegenen die mij hebben geholpen om de persoon te worden die ik nu ben.

Ik bedank mijn moeder omdat zij nooit de hoop heeft opgegeven. Ik hoop dat u mij vergeeft voor het verdriet dat ik u heb aangedaan.

Ik bedank ook mijn andere familieleden, vooral mijn zus en mijn vader, die mij in moeilijke tijden bleven steunen.

Uit het oog, maar nooit uit mijn hart: Alma Gerrits van Jeugdzorg. Ik bedank je voor je geduld, begeleiding en steun. Ik bedank ook de Equiptrainers, die mij mijn fouten lieten inzien en die mij leerden hoe ik het anders kon aanpakken.

Ik bedank de docenten die mij een kans gaven toen ik uit de gevangenis kwam.

Ik bedank iedereen die het manuscript heeft gelezen en die zijn of haar opbouwende kritiek gaf.

Ik bedank Anne Marie van Cappelle voor haar geduld om samen met mij dit boek te maken.
Er waren mensen die geen vertrouwen in mij hadden. Ik wil bewijzen dat zij ongelijk hadden.

Ik zal Inshallah gaan voor mijn toekomst- samen met mijn man van wie ik zielsveel houd. Omdat ik voor mijn toekomst ga, wil ik mijn echte naam niet in of op dit boek.

Teksten op celdeuren:

Ontkennen:
De waarheid je gaat lekker branden ontkennen dus

Nee is nee laat ze maar bewijzen

Weet wat je zegt maar zeg nooit wat je weet

Bekennen is politie verwennen

Zwijgen is vrij blijven

Spreken is zilver en zwijgen is goud

En verder:

Wees niet getreurt wat gebeurt is is gebeurt

Aan alles komt een eind, dus ook hieraan

Only God/ Allah can judge me

Agenten zijn dom, hun auto's zijn wit

Maar jij bent dommer omdat je hier zit.

Danny schreef dit

Er is een tijd van komen

Er is een tijd van gaan

De tijd van gaan

Moet alleen nog komen.

Ik ben hier voor de laatste keer

Hoor je me

Wat is je probleem

Woordenlijst

Alles flex -jongerentaal: alles kits
Beslama -dag, tot ziens
In beperking -in beperking opsluiten is opsluiten zonder contact te mogen hebben
Broodje kaas -ik heb geen broodje kaas gegeten betekent: ik ben niet dom, niet naïef, zoals de Nederlanders
Bruin -straattaal: heroïne
Chick -meisje
Doekoe -geld
Ewa -hé
Fucked up -slecht
Halal -rein, toegestaan
Halal geslacht -volgens de voorschriften van de Islam geslacht
Haram -niet toegestaan
Harira - soep met granen erin die vooral tijdens de Ramadan gegeten wordt na zonsondergang/ als ontbijt
Hchoema -schandalig
Inshallah -zo Allah het wil
Iso -isoleercel
Laterz - ik ga; ik zie je later
Lekhoel -een soort Marokkaanse eyeliner
Mattie -vriend, kameraad, maat
Sejeda -gebedskleed
Superlock -beveiligingssysteem tegen diefstal (voor kleding)
Thug life -het leven van een schurk (positieve lading)
Wit -straattaal: cocaîne
Wout - bargoens: politieagent
Zehma -zogenaamd

Boekfragment:

Vriendinnengedoe is niks voor mij, zei ik vaak tegen mezelf. Diep in mijn hart wilde ik juist wel iemand met wie ik alles kon delen, een vriendin die alles voor me over had. Meestal bleven de meiden uit mijn buurt. Ze konden niet tegen mijn grote mond.

Op die dag leek alles anders.

'Opschieten!' zei Saïda. 'Over een halfuur zijn de winkels dicht.'

Ik had geen geld. Niemand hoefde dat te weten: ik had niks nodig en hield gewoon mijn mond.

Zonder wat te zeggen liepen ze alledrie een kledingwinkel in. Ik erachteraan. Nadia haalde razendsnel de anti-diefstalknop van een t-shirt af. Ze had er een truc voor, maar het ging zo snel dat ik niet zag hoe ze het flikte. Even later liepen ze richting uitgang, langs de beveiligingspoortjes. Ik er weer achteraan. Achter de poortjes stond een man met een zilveren V op zijn uniform. Straks moesten ze laten zien wat er in die plastic tasjes zat... Maar er gebeurde niets.

Buiten lieten ze aan elkaar zien wat ze meegenomen hadden: een pakje met drie strings, twee truitjes, een rok, een broek. Modespul, geen straatkleren, zoals ik droeg. Jenny scheurde het pakje met de strings open en deelde de kleurige dingetjes uit alsof ze jarig was.

'Hou jij maar,' zei ik beleefd toen ze de laatste aan mij wilde geven.

'Je hebt het zo geleerd. Die superlocks haal je er gemakkelijk vanaf,' zei Nadia.

Dit deden ze dus iedere keer. Samen de stad in om te stelen.